فرامرز پايور شاگرد و ادامه دهنده روش استادش ابوالحسن صبا ، همچنين علي نقي وزيري است. او از معدود موسيقي داناني است که طرح هاي وزيري در موسيقي را به بهترين شکل به اجرا در آورد، نيز جزو چند چهره موسيقي ايران است که حتي مردم عامي هم سازشان را با نامشان مي شناسند، مانند حسين تهراني با تنبک, کسايي با ني. فعاليت هاي فرامرز پايور از چند منظر قابل برسي است: نوازندگي، آهنگسازي، تدريس، تآليف، سرپرستي گروه هاي ايراني.

فرامرز پايور شايد تنها کسي باشد که در تمام اين رشته ها جزو سرآمدان است. در مورد نوازندگي پايور كافيست به آثار گذشتگان وي نظري بياندازيم. نوازنده شاخص سنتور قبل از پايور که از سبک و سياق قابل توجهي برخوردار بود، حبيب سماعي است که با توجه به آثار نوشته شده از وي، (اثر مهمي از سنتور نوازي وي كه ضبط شده باشد، در دسترس نيست) تحول شگرف شيوه سنتور نوازي پايور را به وضوح مي توان ديد. البته وزيري، عليزاده، شجريان، کسايي، عبادي، تهراني و اردوان کامکار باني تحولات بزرگي در رشته خود بودند؛ ولي به جز کسائي تقريبا همگي داراي پشتوانه قوي در موسيقي دانان گذشته بودند: عليزاده قبل از خود وزيري، زرپنجه، عبادي، شهناز، شهنازي و... را ديده.

اردوان کامکار نيز پايور، مشکاتيان و پشنگ کامکار را ديده که همگي صاحب سبک و چيره دست بوده اند که ردپاي آثارشان در سازش موجود است (البته اردوان کامکار زيرکي خاصي در تغيير استفاده از فرمهاي ملوديك و مضرابي گذشتگان دارد که صحبت در اين زمينه در اين مجال نمي گنجد). شجريان نيز در آواز از چنين وضعيتي برخوردار است، (او شاگرد غير مستقيم بنان، ظلي، طاهرزاده، قوامي بوده ولي کمتر رد پاي پيشينيان در آوازش ديده مي شود.) تهراني و کسائي هم باعث پيشرفت زيادي در سازشان بودند ولي به اندازه پايور در تاليف متد و تغييرات تکامل تكنيكي ساز، کار نکردند.

فرامرز پايور براي يك نوازنده سنتور از مبتدي تا عالي قطعات و متد هايي دارد که از لحاظ علمي و عملي نوازنده را کامل مي کند. وقتي نوازنده مکتب پايور به دوره عالي ميرسد غير از آشنايي با رديف و انواع فرم هاي مضرابي، آشنايي كلي با حالت آهنگسازي در گوشه هاي مختلف پيدا مي کند.

در مورد آهنگسازي پايور بقدري مطلب زياد است که مي توان مفصلا در مورد آثار بي شمار وي کتابي تآليف کرد، البته جالب است که جناب پايور، با توجه به تحصيلاتي که زير نظر مليك اصلانيان و حسين دهلوي داشته اند، خود را آهنگساز نمي دانند!، آثار پايور غير از اين که با ارکستر يا بدون ارکستر با بهترين كيفيت اجرا شده اند، اکثرا پارتيتور آنها نيز نوشته و تعدادي منتشر شده اند. (پايور، دهلوي، عليزاده، مشکاتيان از معدود موسيقيداناني هستند که آثارشان بصورت نت شده موجود است!) قانون مداري و انضباط استاد پايور، باعث اين موضوع است.

 آهنگهاي ساخته شده توسط پايور را مي توان به سه دسته تقسيم کرد:

يك. قطعاتي که در امتداد سنتهاي موسيقي ايراني است، که اکثرا يا بصورت دونوازي با تنبک يا با گروه اساتيد همراه با جليل شهناز، علي اصغر بهاري، حسين تهراني و محمد موسوي اجرا شده، البته اين آثار بدون رنگ آميزي ارکستري نيستند، ولي با تنظيم هاي گروه پايور تفاوت عمده دارد، که از جمله آثار اجرا شده از اين دست، انتظاردل،  کنسرت اساتيد و تکنوازي ها، چهارمضراب سه گاه، چهارمضراب شور هستند.

دو. آثار تنظيم شده با گروه پايور که گاهي از سازهاي غربي هم بهره برده شده، از ارکستراسيون خاصي برخوردار است که رگه هايي از موسيقي هاي درباري قديم که پايه موسيقي دستگاهي ايران شد،( تا موسيقي جديد ايراني که بعد از انقلاب، موجي نوين پيدا کرد) ديده مي شود.

آثار درخشاني که بازسازي بعضي از آثار گذشتگان را به همراه دارد، دل شيدا، رازدل، سازقصه گو، پر